Tras décadas de fantasía crecentista, é hora de espertar e recoñecer que non somos máis felices aumentando o PIB, esgotando os recursos do planeta nin consumindo todo tipo de aveños e servizos que non necesitamos. É necesario reflexionar, frear, deslexitimar as necesidades construídas e concretar as indispensables ante a certeza —ou sospeita fundamentada— de que nos diriximos cara a un precipicio de profundidade descoñecida. Vitoria Aragón subliña que a solución pasa polo fin do crecemento e o seu modelo de consumo relacionado coa felicidade, desde unha formulación de defensa da igualdade social e a transformación do sistema económico. Ecofeminismo e decrecemento permean a súa proposta fronte á crise global: ambos constitúen o antídoto que se opón ao binomio patriarcado/capitalismo. Non se trata dun retorno a formas de vida arcaicas caracterizadas por privacións e penurias, senón de construír outra forma de benestar afastada da sociedade esquizofrénica de consumo e explotación, de romper con conviccións erróneas sobre o progreso material e a potencialidade das mulleres. De recuperar a vida comunitaria, as prácticas solidarias, os coidados, a comunicación e a relación coa contorna natural e social. A sinxeleza implica aceptar a posibilidade dunha boa vida sen excesos.